Diagnoza zaburzenia integracji sensorycznej. Zaburzenia SI oczami rodzica #1

Problem zaburzeń integracji sensorycznej dotyczy ok. 10% dzieci. W grupie tej przeważają chłopcy – na 3 chłopców przypada 1 dziewczynka. Co więcej, dzieci z tego typu problemami były zawsze, ale ze względu na warunki w jakich żyjemy, tempo, liczba cierpiących na zaburzenia integracji sensorycznej stale rośnie. Wraz z postępem rozszerza się diagnostyka i zmienia nazewnictwo. Diagnoza zaburzenia integracji sensorycznej to początek ciężkie pracy, ale efekt jest jej warty.

Zaburzenia integracji sensorycznej – teoria

Integracja sensoryczna jest procesem przetwarzania w mózgu informacji odbieranych przez zmysły z naszego ciała oraz otoczenia, aby wykorzystać je w codziennym życiu. Nieprawidłowości tego procesu to właśnie zaburzenia integracji sensorycznej. Dzieci, cierpiące na takie zaburzenia wymagają specjalnej pomocy, miedzy innymi – terapii integracji sensorycznej.

Jakby tego nie nazywać – problem istnieje. I nie jest mały, bo potrafi dość mocno dać w kość zarówno dziecku, jak i jego otoczeniu.

Nasza przygoda z zaburzeniami SI

Starszak zawsze był „wymagający”. Zupełnie inaczej reagował na świat aniżeli jego rodzeństwo. Ale… był pierwszy i to On wyznaczał poniekąd, standardy zachowania, to on uczył mnie jak „obsługiwać się” z dzieckiem.

Pierwsze trzy miesiące swojego życia przepłakał, potem było o wiele spokojniej. Zawsze był bardzo wrażliwy, płaczliwy, bardzo nerwowy. Jednocześnie był i jest bardzo żywiołowy, ruchliwy i nieprzewidywalny w swoich pomysłach. Ciągle biega, skacze. Nigdy nie cierpiał na problemy z napięciem mięśniowym, rzadko narzekał na ubranie, że go swędzi, albo że metka mu przeszkadza. Nigdy nie miał żadnych problemów neurologicznych. Późno zaczął mówić (do dziś korzystamy z zajęć logopedycznych).

To, co zawsze mnie niepokoiło to przede wszystkim: problemy z koncentracją i niewspółmierna reakcja na bodźce (nawet gdy nic wielkiego się nie stało, Wiktor reagował strasznym krzykiem, piskiem, płaczem – długo nie mógł się uspokoić). Gdy do tego dodałam jego „gapiostwo” (nie czuje odległości, wpada np. na samochód na parkingu), ciągłe wywrotki, no i mój „obciążony wywiad okołoporodowy” czyli cesarskie cięcie – wszystko powoli zaczęło składać się w całość.

Starszak przejawia całą gamę „trudnych zachowań”. Wielokrotnie myślałam o tym, jak będzie wyglądało życie naszej rodziny i czy jest jakakolwiek szansa na zmianę.

Gdy Starszak miał 4 lata, nowa logopedka wspomniała, o możliwości wykonania diagnozy pod kątem zaburzeń SI. Wtedy skonsultowałam to z przedszkolnym psychologiem i wychowawcami. Nie zauważali większego problemu, a zachowanie Wiktora zrzucali na kark temperamentu i braku „odpowiedniego podejścia” czytaj – źle wychowałaś dziecko!

Zanim trafiłam do terapeuty zaburzeń integracji sensorycznej

Z jednej strony chciałam, żeby był zdrowy, a wszystko było kwestią jego temperamentu, a z drugiej… pomyślałam, że jeśli coś mu dolega, trzeba mu pomóc, spróbować terapii. Zachowanie syna było bardzo trudne, i na myśl, że nasze życie tak musi wyglądać – załamywałam ręce. Obawiałam się jednak, że poradnia, w której będziemy robić badania będzie chciała mnie najnormalniej w świecie naciągnąć i znajdą choroby nawet te, których nie ma 🙁

Przekonał mnie fakt, że za niedługo przyjdzie czas na szkołę i jeżeli jest jakiś problem, łatwiej będzie nam go rozwiązać teraz, niż gdy np. będzie miał już zaległości. Biłam się z myślami, nie wiedząc co gorsze: temperament, na który nie mam wpływu i nigdy się nie zmieni, czy jakaś dysfunkcja, nad którą będzie można pracować, ale jednak będzie dawała o sobie znać przez całe życie.

Nie pomagali wszyscy życzliwi, którzy mówili, że wymyślam, że większość chłopców tak się zachowuje, że nic mu nie dolega, że to normalne… Czułam jednak, że coś jest nie tak. Och! ile ja się nasłuchałam

„…przecież to jest chłopak – musi się wyszaleć, wybiegać, spędzaj z nim więcej czasu na zewnątrz…

„…musi się wywracać, musi mieć siniaki, ty tez ciągle się wywracałaś i w końcu wyrosłaś…”,

„…chłopcy często nie lubią rysować, to że nie potrafi utrzymać kredki nic nie znaczy- przecież chłopcy nie muszą rysować…”,

„…brak koncentracji nie jest problemem w jego wieku- przejdzie mu, dorośnie, wyrośnie z tego…”,

„…on ma taki temperament…”,

Diagnoza zaburzenia integracji sensorycznej

Po kilku miesiącach, wybrałam się do gabinetu terapii integracji sensorycznej – terapeutka nie miała wątpliwości, z czym ma do czynienia. Podczas badania, Wiktor reagował dokładnie tak, jak spodziewała się terapeutka. Po kilku sesjach, wypełnionych ankietach, postawiła diagnozę.

Od tamtego momentu, tj. maj 2016 stale uczestniczymy w terapii zaburzeń SI. Oprócz prywatnych zajęć, dzięki diagnozie Starszak ma również zajęcia z psychologiem i logopedą szkolnym i prywatnym. Dostaliśmy też zajęcia integracji SI w szkole, do której chodzi. Jest to jedynie 30 min tygodniowo, ale zawsze coś. Jesteśmy też po terapii Tomatisa i pod stałą kontrolą neurologopedy. Diagnoza zaburzenia integracji sensorycznej to był dopiero początek.

Lepsza sprawność, lepsze samopoczucie, lepsze życie

Ktoś może pomyśli, że z tego można wyrosnąć, że dziecko potrzebuje trochę czasu, że wyolbrzymiam sprawę. Ale… dziecko, będąc sprawne intelektualnie zdaje sobie doskonale sprawę, że odstaje od grupy, a to powoduje, że jego samoocena leci w dół na łeb, na szyję. Niejednokrotnie syn żalił mi się, po powrocie z przedszkola, że dzieci się śmieją z niego, że brzydko maluje, że nie umie wycinać, że nigdy nie wygrywa z chłopakami  wyścigów, bo mimo, że jest szybki, zawsze musi się gdzieś przewrócić, potknąć, o coś zahaczyć.

Serce matki pęka na milion kawałków, gdy słyszy jak jej dziecko mówi: „mamo ja jestem do niczego, nic nie potrafię, ciągle tylko coś psuje” 🙁

Dzisiaj, jestem o wiele bardziej świadoma skąd to jego zachowanie. Wiem, np. że jest mu trudno usiedzieć przy stole, nie podpierając głowy, nie rąbiąc figur, etc. oraz, że jego niezgrabność nie wynika z braku uwagi. Wiem, że jego każdorazowe histerie np. w sklepie, nie wynikają z jego złej woli, czy próby „wymuszenia” a jedynym sposobem żeby się uspokoił po awanturze, jest przytulenie, a właściwie mocne ściśnięcie, tak aby nie miał prawa ruchu.

Na terapii widzę, jak bardzo jego ciało poszukuje mocnego, stanowczego dotyku i jak bardzo jest wrażliwy na dźwięki. Kiedyś, złościłam się na niego znacznie szybciej, bo nie rozumiałam dlaczego tak się zachowuje.

Teraz, po wieloletniej terapii widzę ogromną różnicę w jego zachowaniu. Jest sprawniejszy, pewniejszy siebie, wie już co mu pomaga, kiedy czuje się źle. Ja też wiem jak reagować, jak rozładowywać napięcie, umiem przewidywać pewne zachowania, a co za tym idzie potrafię unikać awantur. Jest spokojniej w domu, a to sprawia ogromną różnicę. Długa droga przed nami, a właściwie przed Starszakiem, ale najważniejsze, że idziemy w dobrą stronę.

Nie żałuję ani minuty decyzji o terapii SI, bo ona na prawdę pomaga mojemu dziecku.

M. Borkowska, K. Wagh, Integracja sensoryczna na co dzień, Wydawnictwo lekarskie PZWL, Warszawa 2010 r.

TU znajdziesz pozostałe posty o zaburzeniach SI

PS. Jeśli jesteś rodzicem dziecka z zaburzeniami SI zapraszam Cię do mojej grupy na FB Zaburzenia integracji sensorycznej oczami rodzica – to grupa, na której wymieniamy się spostrzeżeniami, informacjami, patentami ale i otrzymujemy wsparcie od innych rodziców.