Moje miejsce na ziemi – dom, o którym zawsze marzyłam

Odwieczne pytanie: co lepsze miasto czy wieś? Dom czy mieszkanie? Centrum, gdzie wszędzie blisko, czy obrzeża, gdzie wszędzie zielono? Znalazłaś już swoje miejsce na ziemi? Opowiem Ci, o moim azylu – domu, o którym zawsze marzyłam.

Zastanawiałaś się kiedyś, gdzie widzisz siebie w swoich snach, marzeniach? Gdzie jest Twoje wymarzone miejsce, jak żyjesz, co robisz? Gdzie jest Twoje szczęście, Twój azyl? Dokąd, tak na prawdę dążysz?

Kiedyś w moich snach, widziałam siebie w najwyższym apartamentowcu, w centrum wielkiego miasta, korporacja, kariera, szybki świat, sukcesy zawodowe… (byłam wtedy bardzo młoda).

Po przyjściu na świat dzieci, mój światopogląd legł w gruzach, zmieniłam wiele, przewartościowałam wszystko, obrałam inne cele, zmieniłam priorytety. Nie dlatego, że musiałam. Ja chciałam, ja pragnęłam czegoś innego. Kiedyś, nie wyobrażałam sobie, jak można nie pracować i tylko „siedzieć w domu”, dziś, nie wyobrażałam sobie, jak przeżyłabym bez moich dzieci.

dom, o którym zawsze marzyłam

Zmieniła się też wizja mojej Idylli. W pewnym momencie zobaczyłam siebie w małym domku, pełnym śmiechu dzieci (och, jaka ja byłam naiwna, myśląc że dzieci się tylko śmieją – mój dom jest raczej pełen płaczów, pisków i jęków z delikatną nutą, jakże głośnego śmiechu), z wypielęgnowanym ogródkiem, psem, kwiatami na oknach…

Wraz z oczekiwaniem na drugiego potomka, zaczęły się klarować plany lokalowe. Plany o większym metrażu. Większe mieszkanie było niby brane pod uwagę, ale tak na prawdę nie spojrzałam nawet na jedno konkretne ogłoszenie.

moja pieprzona sielanka

Chciałam domu. Wiedziałam, że będziemy musieli pożegnać Warszawę i jej bliskie obrzeża, za względu na ceny nieruchomości. Szukaliśmy i szukaliśmy. Każdy weekend wyglądał tak samo. W sobotę rano wsiadaliśmy w samochód i odwiedzaliśmy umówione wcześniej nieruchomości. I tak, pewnego sobotniego poranka wyruszyliśmy na łowy. Byliśmy spóźnieni, Starszak (wtedy dwulatek) marudził, ja miałam już wszystkiego dość, Mężu również. I tak pędziliśmy jak to bywa, gdy człowiek spóźniony. Dojechaliśmy na miejsce – trochę daleko, dom w surowym stanie, bliźniak, z dużą działką, ale bliźniak. Dookoła pola, lasy, łąki (niby fajnie, ale nie było również asfaltu, gazu, kanalizacji, wodociągów, oświetlenia) – środek niczego. I naglę przez okno salonu (sterta pustaków, którą deweloper nazwał salonem) widzę rodzinkę jadącą konno. Mroźny październikowy poranek, kolorowe drzewa i oni… spokojnie, powoli z gracją, z nogi na nogę, wyjeżdżają z lasu. Nigdzie się nie spieszą, nie krzyczą na siebie, są rozluźnieni, zrelaksowani, uśmiechnięci… Świat jakby się zatrzymał, byli tylko Oni i ja.

Wiedziałam, że patrzę na nich stojąc w MOIM salonie. Wiedziałam, że to moja pieprzona, wyśniona sielanka 🙂 Wiedziałam, że tak chce żyć. Nie chcę już gonić, śpieszyć się.

Nie wiem, czy dom w którym mieszkam, jest moim miejscem na ziemi, ale wiem, że do miasta, jego pędu, tępa, zwyczajów i zapachów szybko nie wrócę. Mam tylko nadzieję, że dzieci, mając naście lat, nie znienawidzą mnie za to, że wyprowadziłam ich na wieś 🙂

lubię to życie

Powolne, rządzące się własnymi prawami. Z dala od gwaru i tłoku miasta. Ale też z dala od sensownej komunikacji, sklepów, i wszelkich dobrodziejstw cywilizacji. Z drugiej strony, na rowerze jadę po jajka, pomidory 🙂 smaczne, świeże, od sąsiada.

Ilekroć ktoś pyta, czy nie żałuję wyprowadzki z miasta… nigdy nie mam dobrej odpowiedzi 🙁 Jest mi dobrze tu gdzie jestem, ale są dojazdy, walka o odrobinę cywilizacji (drogę, którą będzie można jeździć, kanalizację, wodociąg, jakiekolwiek oświetlenie), a z drugiej… po dniu spędzonym w mieście – wracam do domu zmęczona. Przeszkadza mi hałas na ulicy, ilość ludzi dookoła, tępo, któremu się bezwiednie poddaję.

… a dzieci?!?

Nie martwię się, jak spędzać czas z dziećmi, gdzie możemy pojechać na rowery, wyjście do lasu nie jest wyprawą, a podróż nad jezioro zajmuje kilka minut 🙂 Siedząc na huśtawce oglądamy sarny, lisy, zające, liczymy lecące czaple, dzikie gęsi, słuchamy dzięciołów, kukułek. W ciepłe dni, dzieciaki wyskakują na trawę o 8 rano, a wracają do domu przed spaniem (z ogrodu wchodzą od razu do łazienki i wychodzą dopiero, gdy zmyjemy caaały brud 🙂 Po deszczu bawią się w kałuży na drodze przed domem 🙂 Są brudne i szczęśliwe.

liczy się tu i teraz

Staram się nie myśleć, co będzie za kilka lat, gdy dzieci będą potrzebowały podwózki, dosłownie wszędzie?!? Nie myślę, jak to będzie, kiedy wrócę do pracy na etacie i będę musiała dojeżdżać, ogarniać dzieci, dom, jednym słowem wydłużyć dobę?

Jest mi dobrze tu i teraz. Nie myślę, o tym co będzie za jakiś czas. Staram się nie tworzyć problemów, a te, które już są… zwykle upływ czas rozwiązuję kilka, a z resztą zmierzam się w nierównej walce 🙂 Jest pięknie, zielono, zamiast huku miasta słyszę wrzeszczące ptaki… Jest dobrze i tego się trzymajmy 🙂

A gdzie jest Twoje miejsce na ziemi? Wieś czy miasto? Dom czy mieszkanie?